In 1968 onthulde koningin Juliana het Urker Vissersmonument. 368 namen staan gegraveerd in de 34 marmeren platen bij het Vissersmonument. Namen, van hen die bleven op zee. Dit monument is geplaatst ter nagedachtenis aan deze vele Urkers. Het standbeeld toont een vrouw die nog eenmaal omkijkt naar zee, vanwaar haar geliefde had moeten komen.
De visserij en de visverwerkende industrie brachten veel welvaart naar het voormalige eilan…
In 1968 onthulde koningin Juliana het Urker Vissersmonument. 368 namen staan gegraveerd in de 34 marmeren platen bij het Vissersmonument. Namen, van hen die bleven op zee. Dit monument is geplaatst ter nagedachtenis aan deze vele Urkers. Het standbeeld toont een vrouw die nog eenmaal omkijkt naar zee, vanwaar haar geliefde had moeten komen.
De visserij en de visverwerkende industrie brachten veel welvaart naar het voormalige eiland Urk. Maar Urk en haar inwoners hebben daar ook voor moeten betalen. Vroeger werd de visserij nog niet uitgeoefend door middel van moderne technieken en grote kotters. Kwetsbaar waren de botters en kotters en veelal een prooi voor storm en golven. Velen hebben de visserij met hun leven moeten bekopen. Gebleven in zee, vaak ook nooit meer teruggevonden. Het gebeurde meer dan eens dat een kotter met haar bemanning op zee was gebleven. De zee geeft en de zee neemt.
Op het monument is het volgende gedicht te lezen:
Hier wendden zij de steven en door wie achterbleven werd hier op hen gewacht
Hier werd voor hen gebeden maar ook intens geleden als "tinge" (tijding) werd gebracht Velen in zee gebleven en hier staan ze ingeschreven en wordt aan hen gedacht
