De opdrachtgever, een beeldend kunstenaar, wenste een ruimtelijk, verrassend en flexibel indeelbaar huis met doorzichten. Tegelijkertijd verla…
De opdrachtgever, een beeldend kunstenaar, wenste een ruimtelijk, verrassend en flexibel indeelbaar huis met doorzichten. Tegelijkertijd verlangde hij naar voldoende privacy en intimiteit om zich terug te kunnen trekken in zijn eigen wereld. Dit werd bereikt door twee in elkaar grijpende L-vormige volumes op elkaar te stapelen, waardoor er aparte zones voor wonen en werken ontstonden. In het centrum van het huis bevindt zich een vide met een daklicht. Samen met de splitlevel verdiepingen zorgt dit voor de gewenste doorzichten en dringt daglicht diep in het huis door. Dit zelfbouwhuis, in de volksmond het ‘flapjeshuis’ genoemd, valt op door de gevel die is bekleed met witte stroken. Deze teflon- en glasvezelstroken zijn restmateriaal afkomstig uit de voedingsindustrie waarin een grafisch patroon van luchtbellen is gestanst. Volgens de bouwvoorschriften moesten de huizen in dit gebied ‘vrij in de rij’ staan, met een tussenruimte van vijf tot tien centimeter om geluidsoverlast te voorkomen. Hoewel deze norm later werd losgelaten, zijn de kieren tussen dit huis en de buurpanden nog zichtbaar. De afgeronde hoeken aan de buitenzijde geven het huis een zachte profilering.
