Voor FlevoMade onderzoek ik maandelijks wat er allemaal in Flevoland wordt gemaakt. Dit keer ben ik op bezoek bij de Gemeentelijke IJsselmeervisafslag en Museum het Oude Raadhuis op Urk, waar ik ervaar hoe de visserij in zijn werk gaat en welke weg de vis aflegt die ik in de supermarkt of in de viswinkel koop.
Het is prachtig weer vandaag en dus heel gezellig op Urk. Het is druk op straat en de terrassen zitten vol. Ik weet niet of ik dit mag schrijven, maar Urk doet mij persoonlijk altijd denken aan het Volendam van Flevoland. Ook hier zijn vis, bekende Nederlanders en terrassen vol toeristen vaste ingrediënten. Nadat ik mijn auto geparkeerd heb ga ik verder lopend naar de IJsselmeervisafslag, waar we vandaag een afspraak hebben met Eef de Vries, de bedrijfsleider.
Of ik van vis houd, werd mij van te voren gevraagd? En of ik zeebenen heb? Het antwoord daarop was 2x “het hangt ervan af”. Op die zeebenen kom ik later in dit blog terug. En die vis? Het zal wel moeten in dit geval.
Als ik bij de visafslag aankom, meren de vissersboten al aan om hun vaten met zelf gevangen vis (veelal paling, maar ook snoekbaars en rode baars) bij de visafslag in te leveren, waar ze eerst gewogen worden. Verser kan het niet! Ook de opkopers druipen langzaam binnen en kijken nieuwsgierig in de diverse vaten waar de palingen nog in krioelen (niet helemaal mijn ding). Benieuwd wat hun favoriete vissersboot (daar letten ze op) vandaag heeft meegebracht voor de veiling die elke werkdag rond 14:15 uur plaatsvindt en waar de kopers partijen vis opkopen voor hun klandizie. Denk hierbij aan viswinkels en restaurants. Ook toeristen zijn welkom bij dit bijzondere moment.
Als ik binnenkom, besluit ik plaats te nemen in 1 van de bankjes. Volgens Eef is dat niet de bedoeling, omdat deze bestemd zijn voor de opkopers. Ik mag wel aan de zijkant gaan zitten. Maar de opkoper die naast mij komt zitten, zegt mij gewoon te blijven zitten en dat doe ik. Gelukkig, want ik zit hier perfect! Mijn buurman is namelijk heel erg actief bij de veiling en laat deze meerdere malen stilleggen om vervolgens doodleuk met zijn klanten telefonisch te overleggen of ze de prijs okay vinden en of ze de partij vis willen hebben. Tussendoor stuurt hij ook nog diverse appjes naar zijn klandizie. Nieuwsgierig als ik ben, zit ik hier eerste rang!
Als er een partij vis geveild wordt, die blijkbaar eerst schoongemaakt moet worden, voordat deze bereid kan worden, overlegt mijn buurman snel met de vrouw aan de andere zijde van hem (niet met mij, een andere opkoopster, volg je het nog?) om te vragen of ze tijd heeft om deze partij schoon te maken? Dat heeft ze niet en dus moet hij spijtig genoeg deze partij vis aan hem voorbij laten gaan. Ook tot grote spijt van de klant die deze lekkernij wel in zijn restaurant had willen serveren. Maar ja, net als elders zijn ook hier handjes tekort, hoor ik hem fluisteren door de telefoon. Wat ik leuk vind is dat er veel saamhorigheid is onder de opkopers. Er worden grapjes gemaakt, veel gelachen en tussendoor met elkaar overlegd wie de partij vis echt nodig heeft voor zijn klanten. Je moet het toch met elkaar doen, denk ik. Iedere dag opnieuw en dus is samenwerking een vereiste.
Wil jij de IJsselmeerafslag bezoeken? Klik hier voor info.
Na de veiling is het tijd om te vertrekken naar het Oude Raadhuis, wederom lopend. Onderweg zeggen veel mensen Eef gedag. Ons kent ons, waar heb ik dat eerder opgemerkt? Iets met een V. Eef is ook de bedrijfsleider van het museum, blijkt. Een soort 2=1 functie. Dit is de plek waar de historie over de visserij wordt verteld en het duidelijk zal worden of ik zeebenen heb. Aangezien ik al een vermoeden heb, neem ik nog even snel een pilletje.
Eef vertelt enthousiast de verhalen over de visserij van vroeger en van nu. Het is duidelijk dat hij er veel vanaf weet en hij maakt ons enthousiast met zijn verhalen. In het museum kun je ervaren hoe het is om zelf te varen op een vissersboot. Het is een oudje, want er zit nog een stuur in. Na een minuut waan je je echt op zee en gebeurt er iets in mijn buik, die ondanks het pilletje duidelijk niet van het deinen op zee houdt. Ik ben dus gezakt voor het examen zeebenen en dat wordt nogmaals bevestigd als we een platform oplopen waar live beelden te zien zijn van de visserij uit de jaren ’70.
Ik zie hoe de vissen op het IJsselmeer gevangen worden in netten die kilometers lang zijn en hoe deze vervolgens via een loopband in de vaten terecht komen. Ook hier gebeurt iets met de bodem waar ik op sta en ben ik na een paar minuten vergeten dat ik mij in een museum bevind. Het voelt wederom alsof ik op zee vaar. Leuk, deze nabootsing van het echte vissersleven! Al denkt mijn buik hier anders over...
Na deze leerzame dag besluiten we nog een visje te gaan eten in de plaatselijke viswinkel (er zijn er veel op Urk) die Eef heeft uitgekozen. We besluiten op safe te spelen en te gaan voor een heerlijke bak kibbeling. Het was een verrassend leuke dag en ik heb een hoop geleerd over de visserij. Respect voor het vissersleven, dat best zwaar is en zeker niet aan mij besteed is (naast het zeeziek worden, was ik ook bang dat mijn mooie roze broek vies werd). Maar ik kan niet anders zeggen dan dat het leuk vertoeven is op Urk en ik hier zeker nog een keertje terug kom.
